Saes de traballar e xa é de noite. Aparece ese medo que coñeces moi ben. Non é temor á escuridade que tiñas de nena, un temor infantil e universal. É un temor que se transformou na túa adolescencia. E ten culpables. Como aquel ser despreciable que che persigue, que se dirixe a ti con faladurías que non queres escoitar, que invade o teu espazo persoal, que che agarra do brazo e...
..., e sabes que el che arrebatará todo o que aprecias na vida e da túa persoa; simplemente, porque el posúe o poder de facelo. O patriarcado outorgoulle ese poder; a ti, o medo. Medo que sentimos nós todos os días de forma sistemática, xeración tras xeración.
Non é casualidade. É froito da sociedade e do sistema patriarcal no que vivimos.
Este patriarcado é a institucionalización da violencia a toda muller e a cada persoa que constitúa un perigo para os privilexios do home, sobre todo a aquelas que pertencemos a clases máis humildes e, por tanto, máis vulnerables. Isto quere dicir que a opresión cara á muller vai da man coa opresión á clase traballadora, non podemos velo doutra forma. E non esquezamos que eles son os que teñen o poder agora mesmo.
Con todo, se este medo tan noso convertémolo en raiba, todas poderemos saír a gritar “Non nos matarán!”. Porque xuntas arrebatarémoslle eses privilexios cos que abusan de nós, agrídennos, maltrátannos e asasínannos. Porque xuntas temos o poder de cambiar o establecido.
Por esta razón, compañeira, moitas de nós queremos alzar a voz para compartir as nosas vivencias nun mundo inxusto e aprenderemos como loitar cooperando entre nós. E sempre estás convidada a saír ás rúas os 25 de novembro (Día Internacional contra a Violencia de Xénero) que fagan falta para acabar cos seus privilexios e crebar o sistema. Se cooperamos hoxe (e cada día) conseguiremos acabar coa violencia estrutural. Sempre unidas baixo as cores da Terceira República para conquistar a igualdade real!
